چکیده:
با گسترش و نفوذ شیعه، به تدریج انحرافاتی در عقاید شیعیان به وجود آمد و فرقه های گوناگونی در جامعه شیعی ایجاد شد. رواج این نوع فرق هها عموم ا پس از شهادت امام جعفر صادق (ع) بود که پس از شهادت فرزند ایشان، امام موسی کاظم (ع)، یکی دیگر از آن فرقه ها به نام واقفیه سر برآورد و باعث اختلاف و درنتیجه انحرافاتی درون جامعه شیعی گشت. واقفیه پس از شهادت امام موسی کاظم (ع) به توقف بر ایشان معتقد بود تا جایی که وی را آخرین امام و مهدی دانست و بدی نوسیله امامت حضرت رضا (ع) و دیگر امامان پس از ایشان را نپذیرفت. فعالیت های این گروه آثار و پیامدهایی برای جامعه شیعه داشت. این پژوهش ضمن معرفی فرقه واقفیه، به بررسی پیامدهای آن فرقه بر جامعه ی شیعه پس از امام کاظم (ع) و نقش امام رضا در مبارزه با آ نها میپردازد.
With the expansion of Shia influenceˌ step by stepˌ deviations in the Shia
beliefs arose and different sects were created in the Shia community. After the
witness of each Shia Imamˌ there were sects that had different beliefs. Each of
the infallible Imams (AS) was fighting these sects according to the
circumstances of their time. Vagifiyya is the kind of sects that, after the witness
of several Imams, they believed in certain Imams stand as Mahdi. Such as
Vafiqiyahˌ There are those who believed in the Mahdiism of Imam Kazem
(AS). The group's activities had implications for the Shia community. This
article, while introducing the Vagifiyya sects, examines the implications for the
Shia community after Imam Kazem (AS).
خلاصه ماشینی:
رواج اين نوع فرقه ها عموما پس از شهادت امام جعفر صادق (ع ) بود که پس از شهادت فرزند ايشان ، امام موسي کاظ م (ع )، يکي ديگر از آن فرقه ها به نام واقفيه سر برآورد و باعث اختلاف و درنتيجه انحرافاتي درون جامعه شيعي گشت .
واقفيه پس از شهادت امام موسي کاظ م (ع ) به توقف بر ايشان معتقد بود تا جايي که وي را آخرين امام و مهدي دانست و بدين وسيله امامت حضرت رضا (ع ) و ديگر امامان پس از ايشان را نپذيرفت .
اين گروه که با سلاح تحريف و بدعت به جنگ حقيقت رفته و شيعيان را در برهه اي از تاريخ ، دچار سردرگمي نمودند، «واقفيه » بودند؛ فرقه اي که نتيجه فعاليتش ، توقف امامت در حضرت موسي بن جعفر (ع ) و عدم انتقال آن به فرزندش امام رضا (ع ) گرديده بود.
شيخ صدوق اين واژه را درباره ي امامان علي (ع )، موسيبن جعفر (ع )، ابيعبدௌ (ع ) و امام حسن عسکري (ع ) به کار برده است (همان :١٠-١٠١)، نوبختي علاوه بر اشاره به کاربرد عام ، عنوان واقفيه را خاص کساني ميداند که بر امامت امام موسي بن جعفر توقف کردند (نوبختي، ١٣٥٥: ٨٢).
٤. قائم بودن امام کاظ م (ع ) يکي ديگر از عوامل پيدايش واقفيه ، مهدويت بود که در ميان شيعه از قوت زيادي برخوردار است ؛ البته همواره اين انحراف معلول فرصت ط لبي و سودجويي اشخاص فرصت ط لب نبود بلکه گاه به خاط ر اعتقاد به وجود حضرت مهدي و ندانستن مصداق واقعي آن بود که برخي را دچار کج روي ميکرد.