چکیده:
خانواده بهعنوان نخستین و مهمترین نهاد اجتماعی، میتواند با بهرهگیری از سبکهای تربیتی رایج یا سبک تربیت دینی، تاثیر سلبی یا ایجابی بسزایی در ابعاد گوناگون رشد فرزندان، تکوین شخصیت و رفتارهای آنان داشته باشد. بر این اساس، سبکهای تربیت فرزند را میتوان به دو دستة کلی تقسیم کرد، یکی سبکهای غیردینی که بر دیدگاههای انسانی پایهریزی شده و دیگری، سبک دینی که بر پایة آموزههای دینی پایهگذاری شده است. در این میان، آنچه اهمیت ویژه دارد، پیامدهای هر یک از سبکهای یادشده در پیشگیری بهتر از بزهکاری برآمده از چگونگی تربیت فرزندان است. از این رو نتیجة مقایسه نشان میدهد سبک فرزندپروری مسئولانة دینی مبتنی بر آیات و روایات بهترین روش فرزندپروری است که میتواند در پیشگیری از بزهکاری فرزندان موثر باشد. در این راستا، سبک فرزندپروری مقتدرانه از سبکهای غیردینی، نزدیکی بیشتری به سبک تربیت مسئولانة دینمحور دارد. اما دیگر سبکهای تربیت غیردینی آسانگیرانه، مستبدانه و مسامحهکارانه ناسالم شمرده میشوند. زیرا نهتنها از ناهنجاری و بزهکاری فرزندان پیشگیری نمیکنند، آسیبزا و موّلد بزهکاری نیز به شمار میآیند.
خلاصه ماشینی:
تربیت با مهربانی بدون سخت گیری (آسان گیرانه ) در این گونۀ تربیتی، والدین با مهربانی و ملاحظۀ بیش ازاندازه با کودک خود رفتار مـیکننـد و ایـن رایج ترین اشتباه ارتکابی چنین والدینی اسـت ، زیـرا کـودکی کـه بـه دلیـل محبـت بـیش از انـدازة والدینش ، صبر و تحمل در برابر ناملایمات و سختی ها را نیاموخته ، کودکی ضعیف الـنفس ، وابسـته و از لحاظ عاطفی نیز کودک صفت است که در بزرگسالی به دلیـل در کنتـرل نداشـتن رفتـارش ، بـا مشکلات فراوانی روبه رو خواهد شد (١٠١-١.
یافته ها نشان میدهنـد سـبک یادشـده ، مهم ترین عامل درگیری و گرایش فرزندان به رفتارهای ضداجتماعی، به ویژه فرار از منزل ، مصـرف انواع داروهـای مخدر، الکل ، بهره کشی و خودکشی است (سهرابی و حسنی، ١٣٨٦، ص ٧٨؛ ماسن و همکاران ، ١٣٦٨، ص ٤٣١ و٦٣٠؛ دفتر همکاری حوزه و دانشگاه ، ١٣٧٥، ص ٨٧٥؛ هترینگتـون و پارک، ١٣٧٣، ص ٤٦٥؛ مهکـام ، ١٣٨٣، ص ٧٧؛ قائمی مقدم ، ١٣٨٢، ٦٨-٦٦؛ قائمی امیـری، ١٣٧٩، ص ٨٠؛ احدی و بنی جمالی ، ١٣٨٨، ص ٧٠؛ منصور، ١٣٩٢، ص ٢١٠؛ پدرام ، ١٣٩١، ص ٤٣).