چکیده:
<p dir="RTL">«فناوری تقویت توانمندی‌های انسانی:‌<span dir="LTR">HET</span>» از جدیدترین تحولات علوم ژنتیک است که افزایش قابلیت‌های جسمی و روحی بشر به فراتر از حد درمان بیماری‌ها و حتی فراتر از سلامت کامل را شامل می‌شود. علی‌رغم امیدواری‌ها به این فناوری، نگرانی‌ها عبارتند از: تغییر هویت انسان، اضمحلال مفهوم زندگی، نژادپرستی و حاکمیت تفکر یوژنیک، نابودی تنوع گونه‌های انسانی، تعمیق شکاف طبقاتی، صنعتی و مک دونالدیزه شدن خلقت طبیعی تصادفی آدمی، نقض برابری در استیفای مصادیق حقوق بشر و گسترش تبعیض علیه معلولان ناتوان از بهره گیری از این فناوری. امکان افزایش ظرفیت جنایی و از دست‌دادن حس ندامت در پی ارتکاب جرم توسط فرد ارتقایافته با این فناوری نیز محتمل است. لذا تدوین یک رژیم حقوقی افتراقی جهت واکنش جزایی به مجرمانی ضروری است که اجرای ناقص این فناوری، آگاهی و اراده ایشان را به دلیل درک جزایی ناقص، مستحق «مسوولیت کیفری تقلیل‌یافته/کمینه‌ای» می‌سازد. این مقاله پس از تشریح چگونگی تاثیر اجرای ناقص این فناوری بر افزایش ناخواسته ظرفیت جنایی و خطرناکی انسان‌ها، لزوم کمینه‌ای‌شدن و تقلیل‌یافتگی مسوولیت کیفری قربانیان اجرای فناوری را با ملاک سنجش درجه درک قبح اخلاقی رفتار مجرمانه تبیین می‌کند.</p>
خلاصه ماشینی:
"این مقاله درصدد است پس از بیان توصیفی اختصاری از «فناوری ارتقاء» توضیح دهد چگونه در آینده ای نزدیک ، نسلی از انسان که با این فناوری متولد یا ترمیم خواهد شد در وضعیت بسیار مبهمی به لحاظ مسؤولیت کیفری ناشی از ارتکاب جرائم به سر خواهد برد؟ فردی که برای جبران نقائص بدنی خود ـ و حتی به منظور ارتقای توانمندی های جسمی و روحی خود، علاوه بر رسیدن به وضع طبیعی متعاقب درمان ـ مورد مداخله عملیات پیچیده پزشکی با این فناوری قرار می گیرد، آیا نیم رخ جنایی سالمی نیز خواهد داشت ؟ آیا انسان موضوع دو فناوری ارتقای آستانه تحریک کیفری (ظرفیت جنایی ) و ارتقای سطح قدرت تطبیق با محیط ، در صورت ارتکاب جرم و محکومیت به مجازات حبس یا شلاق یا تبعید یا هر کیفر دیگری ، قابلیت تنبه و پشیمانی در زندان را خواهد داشت ؟ آیا با افزایش سطح توانمندی های انسان به «ابر انسان » مجازات ها کارکردهای خود را از دست نخواهند داد؟ آیا انسان تراریخته ی بهره مند از توانایی خارق العاده ترمیم سلولی ، در صورت ارتکاب جرایم مستوجب مجازات قصاص عضو و جرائم مستوجب مجازات حد قطع (مانند سرقت حدی موضوع ماده ١٩٨ قانون مجازات اسلامی ) باید همین مجازات های سنتی را تحمل کند؛ مجازات قطع عضوی که به جهت توان بالای ترمیم سلولی و ایجاد عضو جدیدی بجای عضو مقطوع ، مجازاتی بی معناست ؟!"