چکیده:
توسل در لغت» یعنی چیزی که به سبب آن انسان به مقصود خود وصل شده و تقرب مییابد و در اصطلاح, به این
معنی است که بنده چیزی یا شخصی را نزد خداوند واسطه قرار دهد تا وسیله قربش به خدا گردد. اعتقاد به توسل از عقاید
مسلم اسلامی بوده که پشتوانه آن ادله روایی و یات قرآن میباشد و مسلمانان در طول تاریخ بدان اهتمام میورزیدند.
مسلمانان توسل به انبیاء و اولیاء الهی را چه قبل از خلقتشان, چه در حیاتشان در دنیا و چه بعد از مرگشان در عالم برزخ
جایز میدانستند. اما فرقه وهابیت این عقیده را انار نموده و آن را جایز نمیداند؛ تا آنجا که معتقدین به آن را مشرک قلمداد
کرده و جان و مال آنها را مباح میشمارد. نگارنده با توجه به این مساله درصدد است که دیدگاه وهابیت را در مورد توسل
مطرح کرده و استدلال آنها را در رابطه با رد توسل، مورد نقد و بررسی قرار دهد.
Tawassul refers to a medium, through which one can approach
and meet his purpose. As a term, it refers to a situation, in which
one apply some thing or someone as a medium to get closer to the
god. Tawassul is among the certain Islamic beliefs supported by
narrative proofs and verses of Quran, on which Muslims have insisted
along the history. It is allowable to resort to God’s prophets
and saints before their creation, during their lives, and even after
their death when they are in Barzakh (Purgatory). Wahhabism disclaims
this belief. Tawassul is not permitted and those who resort
are even considered polytheist, whose lives and properties are
Mubah (taking their lives and properties is neither forbidden nor
recommended). Considering the mentioned issue, the writer aims
to discuss the Wahhabis’ point of view about Tawassul and investigate
and criticize their reasoning to disclaim it.
خلاصه ماشینی:
نور الدين سمهودي مي گويد: استغاثه و شفاعت و توسل به پيامبر صل الله عليه و آله و به جاه و برکت او نزد خداوند، از کردار انبياء و سيره سلف صالح بوده و در هر زماني انجام مي گرفته است ؛ چه قبل از خلقت و چه بعد از آن حتي در حيات دنيوي و در برزخ .
توسل به جاه پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله و اولياء اللهي در حيات برزخي در باب جايز نبودن توسل به جاه پيامبر و الياء اللهي در حيات برزخي ابن تيميه اين چنينن مي گويد: اينکه انسان بگويد: اللهم بجاه فلان عندک يا ببرکه فلان يا بحرمه عندک افعل بي کذا و کذا که اين کار را بسياري از مردم انجام مي دهند، از احدي از صحابه و تابعين و از گذشتگان امت چنين عملي نقل نشده و هيچ يک از علما چنين کاري را حکايت نکردند.
(محمد ابن عبدالوهاب ، ١٤١٧ ق : ٤١/١) ٣- توسل به آثار پيامبر صلي الله عليه و آله و اولياء الهي در حيات برزخي ٤- سوگند ياد کردن به غير خدا در کتاب الفقه علي المذاهب الاربعه ، عبد الرحمن بن محمد عوض الجزيري مي نويسد: قسم خوردن بر غير خدا و بر صفات آن فرد حرام است .
(ابن تيميه ، بيتا: ٢٤و٢٥) محمد ابن عبد الوهاب مي گويد: اين امر درباره دنيا و آخرت صحيح است که تو نزدئ مرد صالحي که هم نشين توست و کلام تورا مي شنود بيايي و بگويي براي من دعا کن ، همانگونه که اصحاب رسول ٤٣ خدا از آن حضرت در حال حياتش در خواست دعا مي کردند؛ اما بعد از مرگش هرگز چنين درخواستي نمي کردند.