چکیده:
در این مقاله با خطرات تهدید کننده یکپارچگی حقوق بین الملل عمومی در آغاز قرن بیست و یکم پرداخته شده است ؛ تهدیداتی چون جهانی شدن و به تبع آن ظهور عرصه ها و بازیگران جدید در حقوق بین الملل مانند بیواتیک ( زیست - اخلاق ) ، سازمانهای غیر دولتی ، NGO و ... که وجودشان سبب تبعیت از قواعد جدید حقوقی می گردد . تعدد مراجع قضایی در سطح بین المللی و منطقه ای موجب تکثر مکانیزمها و صلاحیتهای قضایی گوناگون شده که این خود به طرز فاحشی بر حقوق بین الملل عمومی تاثیر و یکپارچگی آن را به مخاطره افکنده است . در این مقاله نویسنده به تشریح موضوع و ارائه راهکارهای علمی و عملی در این خصوص می پردازد .
خلاصه ماشینی:
"این بازیگران موفق به دسترسی به دادگاههای بین المللی نیز شدهاند؛به عنوان مثال اساسنامۀ دیوان دادگستری جوامع اروپایی یا تصمیمات جدید ارکان حل و فصل اختلافات سازمان جهانی تجارت1در خصوص پذیرش مداخله سازمانهای غیر دولتی به عنوان«دوست دادگاه»دال بر این امر هستند.
بهطور کلی،در زمانی که دو دادگاه بهطور کامل صالح هستند و اختلاف واحدی به آنها ارجاع شده است،آیا یکی از این دو مرجع نبایستی از[رسیدگی]کناره گیری کند؟چه معیارهایی میبایست در انتخاب مرجع[رسیدگیکننده]مورد توجه قرار گیرد؟چگونگی تعیین صلاحیتهای لازم الرعایه،زمانی که افزایش این صلاحیتها تنها به یکی از مسائل اختلاف میپردازد درحالیکه در خصوص نکات دیگر بهطور روشن مربوط به صلاحیت تنحصاری یکی از دادگاهها رسیدگیکننده میباشد؟سرانجام،چگونه اعتبار امر مختومه را در مراجع مختلف قضایی جمع کنیم به نحوی که تضمین کنندۀ تمامیت تصمیمات صادره باشد؟ تمام این پرسشها در پی یک پاسخند،پاسخی که در وضعیت کنونی نمیتوان داد مگر اینکه پاسخی ماهوی نسبت به مسائل ناشی از افزایش مراجع قضایی داده شود.
افزایش مراجع قضایی بایستی منبع غنی باشد و نه به عنوان یک منبع هرج و مرج،چگونه این امر حاصل میشود؟ برای کاهش خطرات مربوط به تفسیر متناقض از حقوق بین الملل،آیا مناسب نیست مراجع قضایی بین المللی را تشویق نمود که از دیوان بین المللی دادگستری در موارد مبهم و مهم حقوق بین الملل عام در مورد اختلافاتی که این مراجع رسیدگی میکنند،درخواست اعلام نظر نمایند؟ اینچنین آئینی در حقوق اروپایی در رابطه با مادۀ 234 معاهده رم[مادۀ 177 سابق]وجود دارد."