خلاصه ماشینی:
"زمان در زبان عربی یک پدیده نحوی است که تنها با توجه به سیاق جمله قابل فهم است؛یعنی زمان نحوی (در برابر زمان صرفی) اساسا با قراین موجود در سیاق به دست میآید؛همان گونه که در زبانهای غربی مانند فرانسه نیز امر بدین منوال است و زمان در آن، مقولهنحوی یا مقوله ترکیب فعلی به شمار میرود و غالبا از آن به «سابقههای فعل» تعبیر میشود ودر ظرفهای زمانی گذشته، حال و آینده قرار میگیرد.
معنای دیگری را همحامد عبدالقادر گفته به این بیان که صیغه «کان فعل» در جایی به کار میرود که دو حادثه درگذشته اتفاق افتاده باشد؛ حادثه قبلی را با «کان فعل» و حادثه بعدی را با «فعل» بیان میکنند کهدلالت بر تقدم زمانی یک حادثه دیگر میکند تا معلوم شود که دو حادثه همزمان اتفاق نیفتادهاست و صیغه ماضی بعید برای دلالت بر فعل قبلی و سابق به کار میرود (معانی الماضیوالمضارع فی القرآن الکریم، مجله مجمع اللغة العربیة، ش 10، ص 66).
ـ و لقد کانوا عاهدوا الله من قبل (احزاب، 15) در این آیه که از باب «کان قد فعل» است، کانزمان فعل بعد از خود را ماضی بعید یا منقطع میکند و «قد» که به تنهایی بر ماضی نزدیک ومتصل به زمان حال دلالت دارد، در اینجا به سبب همراهی با «کان» فقط معنای تأکید و برطرف کردن شک میدهد.
نتیجه و خلاصه بحث از آنچه گفتیم، روشن شد که ترجمه صیغههای زمانی در قرآن به هر زبان دیگری، دقیق وصحیح نخواهد بود مگر اینکه مترجم به قراین زمان نحوی توجه لازم را داشته باشد و صیغه فعل و ادواتی که در آن به کار رفته و پیوندهای ترکیبی افعال و مانند آنها و کاربرد هر یک رامورد عنایت قرار داده باشد."