خلاصه ماشینی:
"اعلامیه امریکای لاتین در باب حقوق و وظائف بشر که در نهمین کنفرانس بین المللی امریکای لاتین منعقد در بگتا در تاریخ مه 1948 به تصویب رسید در ماده 17 چنین مقرر داشت: «هرکسی حق دارد،مادام که از قانون مجازات عمومی هریک از کشورها و همچنین قراردادهای بین المللی فراری نباشد در کشور خارجی پناهنده و پذیرفته شود.
» 6-با همه مراتب فوق ماده 2 عهدنامه بین المللی کاراکاس در مارس 1954 در مورد پناهندگی سیاسی آنرا از حقوق بشر بشمارد نیاورد و چنین مقرر داشت: «هر دولت،حق اعطای پناهندگی سیاسی را خواهد داشت بدون اینکه از این لحاظ تکلیفی بر عهدهاش بوده یا برای رد پناهندگی الزامی به آوردن دلیل داشته باشد»علاوه بر این«انجمن بین المللی حقوق»در کنفرانس سال 1970 خود که در«هاگ»اتفاق افتاد در طرح مربوط بقرارداد پناهندگی طی ماده اول چنین مقرر داشت: «طرفین متعاهدتین میتوانند در حدود شرایط قرارداد به اعطای پناهندگی مبادرت ورزند.
ب-ملاکها و معیارهای موجود 1-با بررسی گزارشهای رسمی از کشورهائیکه به پرسشنامهها پاسخ دادهاند و حتی آنها که در قوانین اساسی خود پناهندگی را پیشبینی کردهاند،در هیچ مورد ملاحظه نشد که پناهندگی را حقی مطلق تلقی کرده باشند،بنابراین آنکس که از شکنجه و آزار گریخته نمیتواند از هیچ کشوری انتظار داشته باشد که بحکم قانون بعنوان پناهنده پذیرفته خواهد شد.
هرگاه شخصی در دادگاههای کشوری مورد تعقیب و محاکمه قرار گرفته حکم قطعی صادر شده باشد کشور مزبور با همان دلایل حق تقاضای استرداد وی را نخواهد داشت(ممنوع بودن دولت از تکرار محاکمه)."