چکیده:
بعضی اموال و دارائیهای موجود در کره زمین،وضعیتی خاص دارد که مالکیت همه افراد جامعه نسبت به آنها و در اختیار عموم قرار گرفتن آن اموال با حکمت و فلسفه ملکیت و مالکیت در جامعه انسانی منافات دارد.کاربرد این نوع دارائی در جهت مصالح همگان آن است که با نظارت و ولایت خاصی مورد تصرف واقع شود و قسمی از این نوع دارائی در آئین مقدس اسلام انفال نامیده میشود. در مقاله حاضر سعی شده است تا اولا،موارد و مصادیق انفال در کتاب و سنت مشخص شود؛ثانیا،مالکیت خدا و پیامبر و امامان معصوم نسبت به این اموال بیان گردد و ثالثا،منظور از مالک بودن آنان مشخص شود و در پایان در حد اجمال تکلیف این دارائیها در دوران غیبت معصوم مورد اشاره واقع شود.
خلاصه ماشینی:
"و از امام باقر و امام صادق علیها السلام روایت شده که انفال هر نوع دارایی است که از بلد کفار حربی بدون جنگ بدست آید آنگاه که اهل آن بلد هجرت کنند و آن اموال را ترک نمایند و این قسم از انفال که در روایت معصومین آمده است همان است که فقهاء آن را فیئی مینامند1و همینطور قسم دیگر از انفال میراث کسی است که وارث ندارد و زمینهایی که پادشاهان به خود اختصاص دادهاند در صورتی که از مالک معلومی غصب نکرده باشند با فرضی که در دست آنها باقی باشد و همینطور جنگلزارها و قعر بیابانها و زمینهای موات و غیر از این امور از مواردی که در کتابهای فقهی ذکر کردیم و این دو امام معصوم علیها السلام فرمودند که انفال کلا ملک خدا و رسول میباشد و بعد از پیامبر صلی الله علیه و اله ملک جانشین پیامبر صلی الله علیه و اله است که آنرا در مصالح خود و کسانی که هزینه آنان بر پیامبر صلی الله علیه و اله و جانشین او است به هر نحو که بخواهد صرف میکند و هیچکس حقی در آن ندارد و این دو معصوم فرمودند که غنائم جنگ بدر ملک خاص پیامبر صلی الله علیه و اله بود پس مسلمین از آن حضرت آن را میطلبیدند."