خلاصه ماشینی:
در ابتدای قرن چهارم در بررسی آثار مبلغان دین جین (Jain) که سبک بسیار سادهای داشتند تأثیرات ایرانی را در جزئیات این آثار مثل گل و نشانهها،شکل اصلی، شکل ابرها،اسبها و صخرهها برای نمایش داستان کالاکا (Kalaka) کاملا به چشم میبینیم.
این سبک که تا مدتها و حتی بعد از شکلگیری سبک مغول به کار خود ادامه داد،تلفیقی از تاریخ نقاشی هندوستان و تأثیرات شگرفت هنر نقاشی ایرانی است.
در موزهی بین المللی دهلی نو نسخهای از بوستان سعدی وجود دارد که مربوط به سال 1503 میلادی میباشد و توسط حاجی محمود برای نادر شاه خیلجی از مالوا کار شده است و نشاندهندهی حضور ایرانیان در هند میباشد.
در کتاب دیگری به نام«نعمت نامه»که در سال 1505 برای سلطان مالوا نقاشی شده است تأثیر هنر ایرانی به خصوص سبک شیراز را میتوان مشاهده نمود.
این آثار که نتیجهی مستقیم پیشرفتهای نقاشی ایران بودند که نشانگر تکیهی بسیار بر فرهنگ پارسی ایرانی در دربار پادشاهان هند است.
به دلیل تأثیر فراوان هنر نقاشی ایرانی در زمان مغول نام( indo-per- (sian هند و فارسی را برای آن به کار میبردند.
یکی از ویژگیهای بارز نقاشی مغول در دورهی اکبر کار جمعی نقاشان بر روی یک تصویر بود.
نقاشی پرتره در زمان شاه جهان بسیار متداول بود و کار بر روی پرتره و خصوصیات فردی به شکل دقیق در مینیاتورها انجام میگرفت.
آثار نقاشی به وجود آمده در حدود سال 1650 به بعد مثالهای خوبی از این سبک میباشند.
این آثار گرچه تحت تأثیر سبک مغول و چهرهنگاری دکن و نقاشیهای دیگر بودند اما در نوع خود خصوصیات خاصی نیز داشتند.