چکیده:
هدف تحقیق حاضر عبارت است از مطالعه ارتباط بین سرعت دویدن در نقطه چرخش لاکتات (vLTP) و زمان ماندن در (TVO2max) VO2max هنگام فعالیت با vVO2max تا رسیدن به درماندگی در دوندگان استقامتی و نیمه استقامتی. بدین منظور 11 دونده عضو تیم ملی دو و میدانی (9 مرد و 2 زن) در رشته های استقامت و نیمه استقامت با میانگین سن، قد و وزن – به ترتیب 24.36±1.1 سال، 173.36±2.1 سانتی متر، 63.25±21 کیلوگرم – آزمودنی این تحقیق انتخاب شدند. هر آزمودنی در سه آزمون مجزا تا رسیدن به درماندگی روی نوارگردان با شیب صفر درجه و در 3 روز متفاوت به فاصله حداقل 48 ساعت شرکت کردند. آزمون اول به منظور سنجش VO2max و vVO2max با سرعت اولیه 10 کیلومتر در ساعت تا رسیدن به درماندگی انجام شد. در آزمون دوم TVO2max، TlimVO2max و TAVO2max آزمودنی ها سنجیده شد. سرعت اولیه دستگاه متناسب با vVO2max آزمودنیها تنظیم شد. در آزمون سوم vLTP آزمودنی سنجیده شد. شروع آزمون با سرعت 10 کیلومتر در ساعت بود که پس از هر 4 دقیقه 1 کیلومتر در ساعت بر سرعت نوارگردان افزوده می شد، تا غلظت لاکتات آزمودنی به فراتر از 5 میلی مول برسد. اطلاعات مربوط به گازهای تنفسی با استفاده از دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار SPSS مدل 12 و روش آماری ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد ارتباط معناداری بین vLTP نسبی (%vVO2max) و TVO2max آزمودنی ها وجود ندارد (P=0.48 و r=0.33). از سوی دیگر، ارتباط مثبت معناداری بین TVO2max و TlimVO2max (P=0.000 و r=0.91) مشاهده شد. یافته دیگر این تحقیق که بیانگر TVO2max نیز می تواند باشد، ارتباط مثبت معنادار بین TlimVO2max و TAVO2max (P=0.001 و r=0.80) است. بنابراین، شاید بتوان چنین پیش بینی کرد که با توجه به ارتباط مثبت معنادار بین متغیرهای ذکر شده، برای افزایش TVO2max بتوان از تمریناتی با شدت vVO2max استفاده کرد.
خلاصه ماشینی:
"یکی از نظریههای مطرح در این موضوع آن است که اگر هنگام دویدن،حد اکثر اکسیژن مصرفی متعاقب تأخیر در انباشت لاکتات به دست آید،دونده قادر خواهد بود VO2max را برای مدت بیشتری حفظ کند و در نتیجه زمان رسیدن به درماندگی6 (TlimvVO2max) را افزایش میدهد و خستگی را به تعویق میاندازد(21).
حال سؤال اصلی این است که کدام روش و استفاده از کدام متغیر به دونده کمک میکند تا زمان بیشتری را در سطح VO2max به فعالیت بپردازد؟آیا از میان متغیرهای یاد شده vLTP نسبی دوندگان و تأثیر آن بر مدت زمان ماندن در VO2max در افزایش زمان رسیدن به درماندگی مؤثر است؟بنابراین،هدف پژوهش حاضر مطالعهء ارتباط بین vLTP نسبی و TVO2max دوندگان استقامتی حرفهای در دوی با سرعت vVO2max است.
این موضوع حاکی از آن است که در شروع آزمون TlimvVO2max ،اگر تولید لاکتات به واسطهء عقبتر بودن vLTP نسبت به vVO2max بیشتر شود،در نتیجه پویایی و حرکت اکسیژن مصرفی نیز کندتر خواهد شد و فرد TAVO2max طولانیتری را نشان میدهد.
با اینکه نتایج تحقیق ارتباط مثبت معناداری را بین vLTP نسبی و TVO2max نشان نداد،شاید بتوان چنین پیشبینی کرد که روش دیگری که میتوان با آن مدت زمان ماندن در VO2max دوندگان استقامتی را افزایش داد،افزایش TlimvVO2max ، یعنی طول مدت رسیدن به درماندگی آنها باشد.
پس شاید با نتایج به دست آمده از این تحقیق و پژوهشهای دیگر بتوان چنین نتیجهگیری کرد که سرعت دونده،هنگام رسیدن به (vVO2max)VO2max وتمرین دوندگان در این سرعت،راه حلی برای افزایش مدت زمان ماندن آنها در سطح VO2max است."