خلاصه ماشینی:
"آنچه در میان کتابهای زبانشناختی این دو سال-به نظر نگارنده-مهم میرسند،یکی کتاب زبان و ادب فارسی در گذرگاه سنت و مدرنیته نوشتهء استاد دکتر علی محمد حقشناس است-که در این بررسی بدان میپردازیم-و دیگری نشانهشناسی کاربردی نوشتهء دکتر فرزان سجودی است،که بررسی آن فرصت و مجال جداگانهای میطلبد.
در همینجا این سؤال مهم مطرح میشود که زبانشناسی زایشی چامسکی-که در روزگار ما غالبترین نظریهء زبانشناختی است-در کجا قرار دارد؟نکتهء دیگر تأکید نویسنده بر امتداد یافتن زبانشناسی زایشی از زبانشناسی ساختاری است،که در متن مقاله (ص 75)بهعنوان هیئت جدیدی از زبانشناسی ساختاری یا شاخهای از آن معرفی میشود؛ که به نظر من نمیتواند دقیق باشد.
از سوی دیگر،شعر سیمین از مظاهربارز و زیبای «ادبیات روایی»است(ص 88)،که برخلاف ادبیات استعاری-که به عرصهء نظامهای بسته تعلق دارد و مملو از استعاره و غلبهء سرشتهای قوی است-ادبیاتی آسانیاب با سرشتی جهانی و همگانی قلمداد میشود(برای مطالعهء بیشتر در مورد ادبیات استعاری در جوامع سنتی،بنگرید به دو مقالهء«آفاق شعر سعدی و حافظ»و«زبان فارسی،از سنت تا تجدد»در همین کتاب).
نویسنده اظهار میدارد که در هند و تمدن اسلامی،مصر باستان،و چین و یونان باستان،بررسیهای زبانی به ترتیب در جهت حفظ اصالت و صحت کتابهای مقدس،مسائل کشورداری و ثبت و ضبط امور،و ضرورت حفظ و آموزش آثار ادبی و سیاسی و فلسفی بوده است،که با فراهم شدن ابزار لازم برای رفع آن مشکلات و غلبه بر آن دغدغهها،بررسیهای زبانی در این نقاط نیز متوقف شدهاند و به همین دلیل است که فعالیتهای مهم زبانشناختی در هند،جهان اسلام،و یونان باستان در سطح آثار درخشان پانینی،سیبویه و دیونوسیوس تراکیایی متوقف شدهاند."