خلاصه ماشینی:
"زبانهای رمزی در ایران27 (به تصویر صفحه مراجعه شود) @علی بلوکباشی عضو شورای عالی علمی دائرة المعارف بزرگ اسلامی زبان رمزی زبانی است ساختگی که دو یا چند تن و یا یک گروه از مردم در میان خود قرار میدهند تا هنگامی که بخواهند معنا و راز سخنانشان برای دیگران پوشیده و پنهان بماند با آن گفتوگو کنند.
پطروشفسکی در شرح اوضاع اجتماعی و حقوق شهرهای قرون وسطایی در قلمرو خلافت اسلامی به«ساسان»یا «ساسایان»یا«ساسانیان»اشاره میکند و آنان را فقیران و ولگردان و گدایانی میشناساند که رسته و صنفی تشکیل داده بودند،مینویسد:افراد این گروه که همراه پهلوانان و پیشهوران در اصناف سازمان یافته بودند،به لهجهای سخن میگفتند که از آن لهجه میتوان با اصطلاح ژاگون6 (لوتره یا زبان زرگری)نام برد(پطروشفسکی،1354: 209) کهنترین سند کتبی که از رواج و کاربرد زبان ساختگی و رمزی با اصطلاح لوترا در میان گروهی از مردم ایران خبر میدهد،حدود العالم،نوشتهای از سال 372 هجری قمری، یعنی حدود یک هزار و پنجاه سال پیش است.
سوزنی شاعر(مرگ میان سالهای 562-569 قمری)دو واژه«زیف»و«دخ»به معنای زشت و زیبا را،از واژگان لوترهگویان کرخ در سده ششم هجری،در این دو بیت از اشعار خود آورده است: همیشه تا که بود«تریف»زشت و«دخ»نیکو به لفظ لوترهگویان یاوه گوی کرخ زچرخ باد همه ش غل دشمنان تو«زیف» ز بخت باد همه کار دوستان تو«دخ» (نقل از لغتنامه دهخدا،ذیل«لوتره») اصطلاحهای«دخ»و«زیف»،بنابر شواهد موجود،از واژههای کهن لوترایی هستند که از دیرباز در زبانهای رمزی گروههای گوناگون لوتراگو،از جمله کولیها و درویشان ایران،به کار میرفتهاند."