چکیده:
هدف طرفین از ایجاد تعهد، اجرای آن است و اجرای تعهد بر عهده متعهد است. اما مواردی وجود دارد که یا اصولاً اجرای تعهد بدون همکاری متعهدله امکانپذیر نیست و یا بدون همکاری وی، تعهد به نحو مطلوب اجرا نخواهد شد. این مسئله امروزه در قراردادهای تجاری بینالمللی، مورد توجه است. بر این اساس، چالش اصلی این مقاله عبارت است از بررسی مبنای تعهد متعهدله به همکاری در اجرای تعهد و همچنین جایگاه آن در کنوانسیون بیع بینالمللی کالا، اصول قراردادهای تجاری بینالمللی، اصول قراردادهای اروپایی و حقوق ایران. در انتها مشخص خواهد شد که این تعهد در اصول قراردادهای بینالمللی و اصول قراردادهای اروپایی تصریح شده و در کنوانسیون بیع بینالمللی به طور ضمنی از ماده (60) قابل برداشت است. در فقه و حقوق ایران به این تعهد تصریح نشده است، هرچند که مصادیقی از آن در خودداری متعهدله از قبول اجرای مطابق با قرارداد و وضعیتی که در آن به دلیل اقدام متعهدله، اجرای تعهد ناممکن میگردد دیده میشود.
The purpose of the parties in creating an obligation is performing it and performance of the obligation is undertaken by the promisor. However, there are cases in which either basically the performance of obligation without the cooperation of the promise is not possible or without his/her cooperation, the obligation will not be properly performed. Today, this issue is considered in international trade contracts. Accordingly, the main challenge of this article is to investigate the foundation of the promisee’s duty to cooperate in performing the obligation and its position in the Convention on Contracts for the International Sale of Goods (CISG), Principles of International Commercial Contracts (UPICC), Principles of European Contract Law (PECL) and law of Iran. At the end of this article, it will be determined that this duty is stipulated in the UPICC and the PECL and has been implicitly addressed in article 60 of the CISG. Such a duty is not reaffirmed in Islamic jurisprudence and Iranian law. However, examples of the refusing the acceptance of performance according to the contract by the promise and a situation in which, due to the act of promise, the performance of the obligation becomes impossible are seen.
خلاصه ماشینی:
رفتار منصفانه بررسی عنوان های مترادف و متضاد با اصطلاح رفتار منصفانه و همچنین برخی از باب های فقهی ، به ویژه باب های مرتبط با عقد بیع همچون آداب تجارت ، مکاسب محرّمه ، خیارات و مانند آن ، نشان می دهد که فقه شیعه ، اصطلاح مزبور را از مفاهیم ذهنی و انتزاعی ای دانسته است که نمی توان آن ها را با روش توصیف ویژگی های خارجی و بیان ذاتیات و عرضیات تعریف کرد (شیخ مفید، ١٤١٤: ٧؛ حّلی ، ١٤١٠: ٢؛ محقّق حّلی ، ١٣٦٦ : ٢٨؛ آخوند خراسانی ، ١٤٠٩: ٦)، اما با وجود این ، در صدد تعریف آن با دو شیوه «تبیین تفصیلی » و «توضیح مفهوم اصطلاحی » است (قبولی درافشان ، ١٣٨٤: ٣: کاتوزیان ، ١٣٧١: .
این ماده مقرر می دارد: «١) درصورتی که یکی از طرفین ، برخلاف تعهد حسن نیت و معامله منصفانه یا تعهد همکاری با طرف دیگر، مانع تحقق یک شرط شود، وی نمی تواند به عدم تحقق شرط استناد کند.
دشواری یا عدم امکان اجرای تعهد به دلیل عدم همکاری متعهدله در فقه و حقوق ایران ، درصورتی که عدم ایفاء تعهدات به دلیل اقدامات متعهدله باشد، این اقدامات برای متعهد «علت خارجی » محسوب شده و نمی توان متعهد را مسئول صورت عدم تسلیم کالا، هرگاه بایع ظرف مدت اضافی که مطابق بند (١) ماده (٤٧) توسط مشتری تعیین شده است کالا را تسلیم ننماید یا اعلام کند که ظرف مدت مزبور، کالا را تسلیم نخواهد کرد.