چکیده:
ارتکاب جرم به مثابه رفتاری است که از سوی انسان سر میزند و حاصل تعامل انسانها با یکدیگر در محیط و شرایط گوناگون و به دلایل متفاوت است. همچنین نقش محیط و شرایط روحی – روانی و جسمی اشخاص نیز میتواند نقش بسزایی در کنترل رفتار داشته باشد. عوامل دیگری مانند بیماریهای مغزی و بیماریهای روانی و جسمی و تاثیرات آن بر وقوع جرم نیز حائز اهمیت میباشد. وجود حالتهای خطرناک و مشکلات عدیده جسمی نیز که ممکن است منجر به بروز نشانههای روحی - روانی خطرناک گردد نیز میتواند عاملی جهت بروز و پیدایش جرم از سوی اشخاص مبتلا به این نوع اختلالات گردد. بیماریام اس حالتی از بیماری است که در آن اختلالات سیستم عصبی منجر به بروز مشکلات جسمی از قبیل عدم تعادل، خستگی، تاری دید و کرختی پاها یا دستها میشود. ممکن است زمانی افراد در شرایط گوناگون باتوجه به بیماری خویش دست به اعمال مجرمانه زده و سبب بروز خسارت بر جان، مال و... اشخاص دیگر گردند و در نهایت نیز مسئولیت مدنی یا کیفری ناشی از ارتکاب جرم خویش را نیز متحمل شوند. در قانون مجازات اسلامی ایران موادی پیشبینی شده است که در مواردی عدم مسئولیت را برای مجرم در نظر گرفته است؛ بررسی این موضوع که آیا در رابطه با جرایم ارتکابی توسط مبتلایان به این بیماری و رفع مسئولیت آنان قانون و رویه قضایی مواردی را پیشبینی نموده است و مهمتر اینکه تقارن زمان ارتکاب جرم و حصول بیماریام اس هدف این پژوهش میباشد.
خلاصه ماشینی:
گفتار سوم- مسئولیت کیفری بیماران مبتلا به ام اس مسئولیت کیفری بیماران مبتلا به ام اس را به دو دسته تقسیم می کنیم: 1-بیماران مبتلا به ام اس که تأثیر بیماری بر روی مشکلات عضلانی و یا بینایی و یا حسی و یا تکلم و بلع و یا جنسی و حتی روی مغز و اعصاب درصورتی که فرد موجب زوال عقل نشود: در این فرض با وحدت ملاک از ماده 502 قانون آیین دادرسی کیفری که اشعار می دارد: «هرگاه محکوم علیه به بیماری جسمی یا روانی مبتلا باشد و اجرای مجازات موجب تشدید بیماری و یا تأخیر در بهبودی وی شود، قاضی اجرای احکام کیفری با کسب نظر پزشکی قانونی تا زمان بهبودی، اجرای مجازات را به تعویق می اندازد.
در این فرض بیماری ام اس به حدی پیشرفت می کند که در فرد اختلال روانی ایجاد کرده به نحوی که فاقد اراده یا قوه تمییز باشد که در این حالت تقارن بیماری با جرم را در 3 حالت مورد بررسی قرار می دهیم: 2-1- مبتلا شدن به بیماری ام اس حین ارتکاب جرم با وحدت ملاک از ماده 149 قانون مجازات اسلامی که اشعار می دارد «هرگاه مرتکب در زمان ارتکاب جرم دچار اختلال روانی بوده به نحوی که فاقد اراده یا قوه تمییز باشد مجنون محسوب می شود و مسئولیت کیفری ندارد.