چکیده:
آزادی بیان یعنی آزادی اندیشه و عقیده؛ به مفهوم دیگر آزادی بیان ابزاری است برای
رساندن اندیشه و عقیدهای به دیگران. در مقدمه اعلامیه جهانی حقوق بشر ظهور دنیایی
که در آن افراد بشر در «بیان عقیده» آزاد و از ترس فارغ باشند، بهعنوان بالاترین آرمان
بشری اعلام شدهاست. آزادی بیان معیاری اساسی برای هر نوع جامعه چند صدایی و
دموکراتیک است. نقض این آزادی همواره به نابودی سایر موازین حقوق بشر منجر
میشود. با توجه به اهمیت این مساله بررسی و تبیین دیدگاه اسلام و مسیحیت به عنوان
دو دین بزرگ و جهانی از اهمیت بسزایی برخوردار است. این پژوهش متکفل بررسی و
تحلیل این مساله می باشد.
خلاصه ماشینی:
آزادی بیان، اسلام، مسیحیت مقدمه اسلام و مسیحیت به عنوان دو دین بزرگ و جهانی پیروان فراوانی را به خود اختصاص داده اند و از این رو تبیین آموزه های این دو دین برای مسلمانان و مسیحیان از اهمیت بالایی برخوردار است.
» شاخه بندی های آزادی دینی به وضوح در رساله «شأن انسان» بیان شده است: «اما ماهیت اجتماعی انسان ایجاب می کند که افراد کردارهای درون دینی را به گونه ای برونی ابراز کنند، با سایرین در امور دینی شراکت داشته باشند و از دین خود در جامعه پیروی نمایند.
) بنابراین، وجود چنین دستور مهمی در پیکره دین مبتنی بر آن است که اسلام آزادی بیان و ابراز عقیده را، به عنوان اصل مسلم، پذیرفته باشد و به پیروان خود اجازه ابراز عقیده در برابر انحرافات فردی و اجتماعی داده باشد، تا این که زمینه مساعد برای اجرای این واجب فراهم گردد و گرنه این همه تأکید در مورد امر به معروف و نهی از منکر بی معنا و به دور از واقعیت خارجی خواهد بود.
از نصوص دینی که به طور خلاصه بدان اشاره شد، به این نتیجه می رسیم که از دیدگاه اسلام، آزادی بیان، حتی برای ملحدان و منکران دین، امری روشن و بدیهی است و همه افراد، مجازند در برابر منطق اسلام به بحث و استدلال بپردازند و نظر خود را ارائه دهند و ابراز اندیشه و عقیده از جانب هر کس که باشد محترم است و مسلمانان موظف به برخورد صحیح و نیکو با سخنان و عقاید مخالف می باشند.