چکیده:
از جمله معضلات اجتماعی که تمامی جوامع بشری را بعد از جنگ جهانی دوم به صورت بیسابقهای، درگیر خود کرده، معضل افزایش طلاق است. و متفرع آن، موضوع بسیار مهم و تاثیرگذار در سلامت روانی کودکان، مسالهی حق ملاقات والد غیرحاضن با کودک است. در این مقاله در صدد این هستیم که مسالهی حق ملاقات والد غیرحاضن با فرزند را در دو سیستم حقوقی متفاوت مورد مطالعهی تطبیقی قرار دهیم. در نتیجهی انجام این پژوهش معلوم گردید در ایالات متحدهی امریکا و ایران، حق ملاقات حقیقی برای والد غیرحاضن، به رسمیت شناخته شده و والدین میتوانند بر چگونگی انجام آن، توافق کنند، در غیر این صورت دادگاه اتخاذ تصمیم میکند. در قوانین هر دو کشور، ملاقات دارای ماهیت واحدیست؛ هرچند از نظر امکان استفاده و شرایط استفاده از ملاقات مجازی و از نظر ضمانت اجرای ممانعت از حق ملاقات، تفاوتهایی بین این دو نظام حقوقی وجود دارد.
خلاصه ماشینی:
ملاقات مجازی به ارتباط اشخاص از جمله والد غیرحاضن با کودک از طریق اینترنت و سیستم های کامیپوتری و نرم افزارها و دوربین های وب و شبکه های اجتماعی، ملاقات مجازی اطلاق میشود و در حقوق ایران تاکنون ، هیچ مقرره ای به تبیین و تقنین این نوع ملاقات نپرداخته است ولی هیچ منعی برای انجام چنین ملاقات هایی وجود ندارد مگر اینکه انجام چنین ملاقات هایی به دلیل استفاده زیاد و افراطی از آنها در حضانت فرزند، اخلال ایجاد کند، که به حکم ثانوی میتواند محدود گردد، در هر حال چنانچه در بخش دوم خواهد آمد، به نظر میرسد با الهام از قوانین ایالت هایی از کشور ایالات متحده آمریکا که پیشگام در تدوین مقرراتی در خصوص کم و کیف ملاقات مجازی به عنوان مکمل یا جایگزین ملاقات حقیقی، در شرایط خاص بوده اند، قانونگذار ایران هم ، نسبت به تدوین ، تعیین حدود و ثغور این نوع ملاقات ، اقدام نماید و البته مشروط به اینکه از حد متعارف خارج نشده و به آموزش و پرورش طفل ضرری وارد ننموده ، زندگی روزمره او را مختل نکرده و تداخل در حضانت ، ایجاد ننماید.
Michigan family( independence agency, 2007:24) نتیجه گیری حقوق ایران و آمریکا در خصوص ملاقات حقیقی تفاوت چندانی با هم ندارند ابتدا بر اساس توافق والدین تعیین میگردد و در صورت عدم توافق ، دادگاه اتخاذ تصمیم میکند.