چکیده:
دوران قاجار، دورانی است که زنان در طبقات مختلف جامعه موقعیت مناسبی نداشتند، چرا که معضلات متعددی گریبانگیر آنان بود و سرنوشتشان در دست کسانی غیر از خودشان قرار داشت.
زن در جامعه قاجاری همواره در معرض تهدید خطرات گوناگونی بود که زندگی وی را دچار تغییرات ناخواسته میکرد. برای مثال، مطرود و بیپناه ماندن در اثر بیمهری شوهران، به دلیل ازدواج مجدد یا طلاق و نداشتن آگاهی از حقوق اجتماعی خود، که از تبعات ازدواج زودرس و ماندن در اندرونیها بود؛ همچنین نبود آموزشی درست و فراگیر برای همه زنان از تمام اقشار جامعه، به این منجر میشد که تا قبل از انقلاب مشروطه تقریبا اکثر زنان ایرانی ـ بجز مواردی در طبقات اجتماعی بالاـ برای خود هیچ حقی قائل نبودند.
بیگانگان بسیاری که در دوران قاجار، به دلایل مختلفی به ایران سفر کردند، در سفرنامههای خود به توصیف زندگی زن ایرانی پرداختهاند و آثار آنان انعکاسی از سختیها، ناملایمات و موقعیت اجتماعی زنان دوره قاجاریه است.
در این پژوهش، سعی شده است به مسئله بهداشت روانی و جسمانی زن قاجار از دید سفرنامهنویسان پرداخته شود؛ زیرا سفرنامهنویسان، بهداشت روانی و جسمانی زن ایرانی را، به علت اهمیت فردی و اجتماعیاش، مورد بررسی قرار دادهاند.
خلاصه ماشینی:
بهداشت روانی و جسمانی زن قاجار به روایت سفرنامه نویسان دکتر عماد الدین فیاضی ١ مژگان آ محمد لاری ٢ چکیده دوران قاجار، دورانی است که زنان در طبقات مختلف جامعـه موقعیـت مناسـبی نداشـتند ، چـرا کـه معضلات متعددی گریبان گیر آنان بود و سرنوشت شان در دست کسانی غیر از خودشان قرار داشت .
برای مثال ، مطرود و بی پناه ماندن در اثر بی مهری شوهران ، به دلیل ازدواج مجدد یا طلاق و نداشتن آگاهی از حقوق اجتماعی خود ، که از تبعات ازدواج زودرس و مانـدن در اندرونی ها بود ؛ همچنین نبود آموزشی درست و فراگیر برای هم ۀ زنان از تمام اقشار جامعه ، بـه ایـن منجر می شد که تا قبل از انقلاب مشروطه تقریبا اکثر زنان ایرانی ـ بجز مواردی در طبقات اجتمـاعی بالاـ برای خود هیچ حقی قائل نبودند.
بیگانگان بسیاری که در دوران قاجار ، به دلایل مختلفی به ایران سفر کردند ، در سفرنامه های خود به توصیف ز ندگی زن ایرانی پرداخته اند و آثار آنان انعکاسـی از سـختی هـا، ناملایمـات و موقعیـت اجتماعی زنان دورة قاجاریه است .
بزرگ ترین آرزوی هر زن جوان پـس از ازدواج ایـن اسـت کـه چند پسر بزاید و از این راه ، وضع آیند ة خود را در منزل شوهر تثبیـت و تـأمین کنـد ؛ زیـرا زاییدن دختر برای آن ها هیچ گونه ارزش ی به بار نمی آورد و اصولا در ایران ، هـیچ کـس بـرای دختران قدر و قیمتی قائل نیست » (شیل ، همان : ٩٢).
در مجموع ، بهداشت روانی زنان قاجار هیچ گاه مورد توجه قرار نمی گرفت و آنان مجبـور به تحمل فشار های اجتماعی بسیاری بودند.