چکیده:
سالیان متمادی است که محافل برنامهریزی ایران در اندیشه کاهش عدم تعادل و ایجاد توازنهای منطقهای (استانی) هستند.
در این راستا فراهم آوردن بستر توسعه همواره مورد نظر بوده است به طوری که سطح رفاه در کشور ارتقا یابد و برخی استانها
که عوارض ناشی از توسعه نیافتگی در آنها سبب گردیده از مواهب توسعه, برخوردار نباشند. وضعیت مطلوب پیدا کنند.
مهمترین هدف از برنامهریزی منطقهای (استانی). دستیابی به اهداف توسعه در مناطق (استانها) بوده, با انجام این مهم میتوان
برای برقراری عدالت اجتماعی و توزیع متعادل رفاه در مناطق (استانها) گام برداشت. یکی از ویژگیهای مهم یک نظام اقتصادی
پویاء توزیع مناسب و عادلانه امکانات در سطح کشور میباشد.
یکی دیگر از اهداف برنامهریزی برای توسعه در مناطق (استانها) شناخت و درک تغاوتهای موجود در میان استانهای کشور
از نظر میزان برخورداری آنها از امکانات و خدمات مختلف به منظور دستیابی آنها به توسعه لازم است.
برای کاهش نابرابریهای منطقهای, برنامهریزیهای مناسب و متناسب با شرابط هر منطقه ضروری میباشد.نابرابری به عنوان
یکی از مهمترین مسائل جاری در قرن حاضر, بیشترین توجه سیاستگذاران و برنامهریزان را به خود معطوف ساخته است. با
توجه به آنچه پیرامون اهمیت نابرابری و نقش آن در ایجاد رفاه و پیشرفت در سطح جامعه گفته شد. بر آن هستیم با استفاده
از در آمد سرانه و استفاده از شاخص ویلیامسون برای یک دوره یازده ساله نابرابری بین استانهای کشور را نمایان ساخته و در
ادامه میتوان با استفاده از سند توسعه استانهاء پیشنهادهای لازم را برای به حداقل رساندن نابرابری بین استانهای کشور
ارائه نمود.