چکیده:
انعقاد قراردادهای طولانیمدت مستلزم انعطافپذیری آنها در مقابل حوادث و وقایع متغیر آتی است. طرفین قراردادهای سرمایهگذاری به دلیل خصیصه طولانیمدت بودن آنها ناگزیر به تعدیل روابطشان در طول حیات قرارداد هستند. یکی از سازوکارهای تعدیل و بازبینی قراردادهای سرمایهگذاری، مذاکره مجدد است که از طریق درج شرط آن میتوان امکان سازگار کردن قرارداد با شرایط و اوضاع و احوال جدید را فراهم کرد. از جمله بحثهای جدی مذاکره مجدد، فرایند و جنبه شکلی آن است. اصولاً این شروط در بردارنده حوادثی است که در صورت بروز سبب آغاز فرایند مذاکره میشوند. به موجب شروط مذکور طرفین قرارداد متعهد به مذاکره با حسننیت براساس شرایط مقرر شده هستند؛ اما شروط مذاکره مجدد آنها را ملزم به حصول توافق نمیکنند. از این رو، پیشبینی مداخله شخص ثالث در صورت ناکامی مذاکرات میتواند انعطافپذیری قرارداد را تقویت کند.
خلاصه ماشینی:
"شروط مذاکره مجدد نباید منجر به نفع تجاری یکی از طرفین شوند، بلکه باید به نحوی عمل کنند تا تعادل اقتصادی قرارداد حفظ یا به آن بازگردانده شود؛ به گونه ای که بتوانند آن را با شرایط و اوضاع و احوال تغییر یافته سازگار و هماهنگ کند.
». ب ) در برخی از شروط نیز امکان یا لزوم مذاکره مجدد پس از گذشت مدت زمان مشخص پیش بینی میشود: - «بازبینی: طرفین باید با یکدیگر در محقق کردن هدف این قرارداد همکاری کنند و در هفتمین سال پس از اصلاح قرارداد با یکدیگر دیدار کنند ...
طرفین به هنگام توافق در مورد بازبینی قرارداد حاضر باید اطمینان حاصل کنند که تحت هیچ شرایطی، بازبینی نباید به توان شرکت برای حفظ اعتبار مالی خود در خارج از کشور و نیز افزایش سرمایه از طریق استقراض بین المللی به گونه ای که 1 در صنعت معدن رایج است ، خلل وارد کند».
برای نمونه میتوان به شرط امین اویل اشاره کرد که در این مورد ساکت است ، بنابراین سؤالی که مطرح میشود این است که آیا قرارداد همان طور که هست باقی میماند، آیا خاتمه مییابد و آیا توسط شخص ثالث (همانند دادگاه های دولتی، هیأت داوری یا هر مداخله کننده ثالثی) تعدیل میشود؟ این امر ابتدا مبتنی بر تفسیر شرط مذاکره مجدد است .
(2004) "The Renegotiation and Adaptation of Investment Contracts" in N Horn(ed) Arbitrating Foreign Investment Disputes ,Kluwer Law International."