چکیده:
هدف:بررسي سطح استقلال جانبازان نابيناي سالمند در اجراي فعاليت هاي روزمره، به منظورشناخت بهترجانبازان نابينا و هدايت برنامه ريزان جهت افزايش استقلال جانبازان نابينا در فعاليت هاي روزمره و بهبود كيفيت زندگي.
مواد و روش ها: اين مطالعه از نوع مقطعي ـ تحليلي بود كه بر روي 312 نفر از جانبازان نابيناي بالاتر از 40 سال كشور در يك اردو در شهرستان مشهد صورت گرفت. به منظور درك بهتر از تغييرات زمان، همه ي آزمون ها در سه گروه سني 49-40، 59-50 و بالاي 60سال انجام و مقايسه شدند. براي ارزيابي فعاليت روزمره ADL از انديكس بارتل و براي IADL از ابزار Lawton-Bordy بهره گرفته شد. داده ها با انجام آزمون هاي ANOVA، پيرسون و جداول متقاطع تحليل شدند.
يافته ها: جانبازان نابيناي بالاي 40سال مورد مطالعه، ميانگين سني 47.3 سال داشتند كه 99% آن ها را مردان تشكيل مي دادند. همه ي افراد مورد مطالعه متاهل بودند و 82% آن ها فاقد شغل بودند. اغلب اين افراد را گروه با تحصيلات دانشگاهي تشكيل مي دادند. همه ي افراد مورد مطالعه، در حداقل يك فعاليت دچار وابستگي بودند. رابطه ي بين تحصيلات و برخي از فعاليت هاي روزمره مانند غذاخوردن، حركت در سطوح غيرهم سطح از نظر آماري Significant بود. جانبازان نابيناي بالاي 60سال در استفاده از تلفن، مديريت دارو، مديريت مالي، حركت در سطوح غيرهم سطح و استفاده از پله وابستگي قابل ملاحظه اي در مقايسه با گروه هاي زير 50 سال داشتند.
نتيجه گيري: كاسته شدن از سطح استقلال فردي در فعاليت هاي روزمره عموماً با افزايش سن در همه ي آحاد جامعه رخ مي دهد ولي سن بروز وابستگي ها اهميت دارد كه به نظر مي رسد در افراد نابينا زودتر از زمان مورد انتظار رخ مي دهد. لذا ممكن است، برخي از فعاليت ها با آموزش و انجام شيوه هاي توانبخشي به تاخير افتاده و موجب استقلال بيش تر آنان گردد، به ويژه كه فعاليت هايي مانند استفاده از تلفن، تحرك و جابجايي در ايجاد ارتباطات اجتماعي كمك مي كنند. مطالعات بيش تر براي شناسايي و تاثير اين روش ها بر روي عملكرد و استقلال سالمندان توصيه مي شود