چکیده:
اندیشه سیاسی از آغاز، نقش بسزایی به عناصر غایتشناختی در میان مولفههای تمایزبخش سامانهها و نظامهای سیاسی داده است. تفاوت در غایتها و در اولویتبخشی آنها به ساخت نظامهای سیاسی گوناگون، باعث شده است رابطه بین امنیت، عدالت و الفت (مسئله)، (به عنوان سه غایت بنیادین نظام سیاسی اسلامی) مورد بیتوجهی قرار گیرد. از این رو، با این سوال که چه نسبت غایتشناسانه میان الفت و نظام سیاسی در اسلام وجود دارد؟ (سوال) مواجهایم. نتیجه سیاستورزی پیامبر اکرم، ایجاد الفت و دوستی در جامعه بوده است و خداوند در قرآن از این امر، به عنوان نعمت یاد میکند. در واقع، مناسبات خونین قبیلهای پیش از اسلام، جای خود را به الفت داد (فرضیه). از همین رو، این نوشتار میکوشد به تبیین غایتشناسانه جایگاه الفت در یک نظام دینی بپردازد (هدف). رویکرد نظری این مقاله، رویکرد تحلیل تاریخی است (روش). مبنای مشارکت سیاسی شهروندان یک جامعه دینی، نه تابعیت از محاسبه عقلانی سود و زیان، که بر الفت و دوستی دو سطحی شهروندان با یکدیگر استوار است. تحقق این غایت، نیازمند ساماندهی مناسبات اجتماعی جامعه ایمانی بر اساس سه رکن برابری، برادری و استفاده تاخیری و حداقلی از خشونت است (یافته).
Political thought، from the beginning، has given an important role to teleological elements among distinguishing components of political systems. Difference in purposes and giving priority to them in the structure of various political systems has caused the relationship between security، justice، and affection (Problem) as the three fundamental purposes of the Islamic political system to be ignored. Therefore، we face the following question: What is the teleological relationship between affection and political system in Islam? (Question) The result of the holy Prophet (PBUH)’s policy was establishment of affection and friendship in the society and God has mentioned this issue as a blessing the holy Quran. In fact، bloody relations between tribes before Islam were replaced by affection. (Hypothesis) Thus، the present paper tries to present a teleological explanation of the position of affection in a religious system. (Objective) The theoretical approach of the present paper is historical analysis. (Methodology) The basis of the political participation of citizens in a religious society is not observing the logical calculation of gain and loss; rather it is based on mutual affection and friendship of citizens with each other. Realization of this purpose requires organizing social relations of the religious society based on three principles of equality، brotherhood and decreasing violence to a minimum. (Finding).
خلاصه ماشینی:
"وقتی سعادت را هدف غایی نظام سیاسی اسلام در نظر بگیریم، اهداف متوسطی در این راستا قابل ذکرند که میتوان از احقاق حق، بسط عدالت، آزادیهای مشروع، تعلیم و تربیت، و ایجاد بستری مناسب برای رشد و تعالی معنوی افراد یاد کرد (نوروزی، 21:1384).
امام علی در نامۀ ماندگار خویش به مالک اشتر، بر اهمیت مودت و دوستی بلافاصله بعد از عدالت تأکید میکنند: إن أفضل قرة عین الولاة استقامة العدل فی البلاد و ظهور مودة الرعیة و إنه لا تظهر مودتهم إلا بسلامة صدورهم و لا تصح نصیحتهم إلا بحیطتهم علی ولاة الأمور و قلة استثقال دولهم و ترک استبطاء انقطاع مدتهم (نهجالبلاغه، نامۀ 53): همانا برترین روشنی چشم زمامداران، برقراری عدل در شهرها و آشکار شدن محبت مردم است؛ که محبت دلهای رعیت، جز با پاکی قلبها پدید نمیآید و خیرخواهی آنان زمانی است که با رغبت و شوق، پیرامون رهبر را گرفته باشند و حکومت بار سنگینی بر دوش رعیت نگذاشته باشد و طولانی شدن مدت زمامداری، بر ملت ناگوار نباشد.
با وجود اهمیت و جایگاهی که الفت در نظام سیاسی و اجتماعی اسلام ایفا میکند، اما در شرحهای صورتگرفته بر زیارت جامعه، این فقره یا با بیتوجهی روبهرو شده یا مانند شرح علامه مجلسی و احمد زمردیان، به ذکر شرحی چندسطری و عمدتا ترجمهگونه بسنده شده است.
۹. جنگ را شروع نکرد: با این حال، باز هم امام سماحت و بزرگواری نشان داد و پیش از حمله فرمود: «من میدانم که طلحه و زبیر تا خون نریزند، دست از کار خود برنمیدارند؛ ولی شما آغاز به نبرد نکنید تا آنان آغاز کنند."