خلاصه ماشینی:
مراسم سنج و دمام و سینهزنی در دوره قاجار تعزیه در فرهنگ ایرانی،تعزیه را نوعی رفتار آیینی و نمایشی دانستهایم که ساختاری تاریخی-دینی داشته و ریشه در رفتارها و مناسک آیینی کهن دارد و از اسطورهها و داستانهای ایرانی نیز مایه گرفته است.
نقش موسیقی و ادبیات در اجرای آیینهای مذهبی در میان ملتها و به ویژه مردم آسیا،از چنان اهمیتی برخوردار بوده که بدون این دو،هیچ آیینی به انجام نمیرسید.
در این بین متأسفانه کارهای در خور و بایسته که به موسیقی تعزیه پرداخته باشد،ندیدهایم،به جز آثار محدودی از جمله کتاب مرحوم مسعودیه با عنوان موسیقی مذهبی ایران که آن هم تنها آوا نویسی بوده و به فلسفهی آواز خوانی در تعزیه نمیپردازد و به عبارتی عمدتا متون شبیه خوانی و ساختاری نمایشی این آیین جلب توجه میکرده است.
ژان کالمار نیز در مورد تعزیه و نقش آن در روند موسیقی ایران مینویسد: «امروزه میدانیمن که این مراسم یاد بود،که گنجینهی حقیقی سنتهای مردمی است.
»7 استاد ابو الحسن صبا نیز معتقد بود که تا کنون این تعزیه بوده است که موسیقی ما را حفظ کرده است و از طرفی اظهار نگرانی میکرد که از این پس و در آینده چه چیزی تضمین موسیقی ما را خواهد کرد.
در اهمیت این امر،همین اشاره کافی است که بدانیم جوانانی که صدایی خوش و زیبا اشتند،از کودکی نذر میکردند که در تعزیه شرکت کنند و در نتیجه در ماههای محرم و صفر توسط معین البکا آموزش میدیدند،این بهترین نوع موسیقی بود که در آن قطعات منطبق با موضوع میشد و هر فردی مطلب خود را با شعر و آهنگ رسا میخواند.