خلاصه ماشینی:
در فضایی که در نتیجة تردید نسبت به رویههای مرسوم بهوجود آمد این نظر در محافل برنامهریزیایران جای خود را باز کرد که به جای محکوم کردن مهاجران روستایی و گروههای کمدرآمد شهری که با جستوجوی سر پناه در بازارغیررسمیو نامجهز زمینةحاشیهنشینی را گسترش دادهاند باید به نقش این گروهها در اقتصاد و حیات اجتماعی شهر اذعان کرد و سرمایهگذاری آنها را در تأمین سرپناه در شرایطی که شانس تملک مسکن یا طاقت ادامة اجارهنشینی در محدوده شهرها را ندارند با ارزش شمرد و به ساماندهی اجتماعاتی که خلق شده پرداخت.
<EndNote No="197" Text="سند توانمند سازی و ساماندهی سکونتگاههای غیر رسمی، سازمان عمران وبهسازی شهری 1382"/> بر پایة این سند، طی دهة هشتاد موج تازهای از طرحهای شهری در حدود 20 شهر کشور با محوریت تأمین نیاز اقشار تهیدست شهری تهیه شد و درشهرهایی مثل بندرعباس و زاهدان که از وام بانک و منابع ویژه داخلی برخوردار شدند اقداماتی در توسعة فعالیتهای اقتصادی محلی، تأمین زیرساختها و بهسازی شهری مثل احداث پارک و بهسازی مسکن انجام شد.
<EndNote No="200" Text=" طرح جامع شهر کرمانشاه، مطالعات جمعیت ، وزارت آبادانی و مسکن 1352"/> در سال 1352 برای کرمانشاه طرح جامعی تهیه شد که به تبع سایر طرحهای جامع تهیه شده در این دوره بر فرض خوشبینانه ارتقاء همة جمعیت شهر به طبقه متوسط بنا شده بود و با افزایش غیرواقعبینانه استانداردهای شهری، سکونت گروههای کمدرآمد را درشهر دشوار ساخت؛ طرح جامع سیاست بهسازی محلات حاشیهای را که در آن زمان کمتر از 10 درصد سطح مسکونی شهر واندکی بیش از 10 درصد جمعیت آن را در برداشت امکان ناپذیر و سیاست تخریب و نوسازی این محلات را پیشنهاد کرد.