چکیده:
در سال های اخیر با سرعت گرفتن روند جهانی شدن، تصویر عمومی بسیاری از شهرها، خصوصا کلان شهرهای دنیا به سمت نوعی شباهت و یکنواختی در شکل و محتوا سوق داده شده است؛ به صورتی که منظر شهری این کلان شهرها بیش از اینکه در هماهنگی با بستر محلی باشد، به دیگر کلان شهرها در اقصی نقاط دنیا شباهت دارد. این در حالی است که هویت هر شهر بیش از آنکه براساس مشترکات شکل بگیرد، نشات گرفته از تفاوت ها و تمایزات فرهنگی و بومی است. در این راستا منظر پایدار فرهنگی به-عنوان ابزاری در جهت پایداری قلمرو عمومی و فضای شهری گرایش های نوینی را در نظریه پردازی های شهری ایجاد کرده است.
مقاله حاضر با هدف تدوین شاخص های سیاست گذاری فرهنگی در قلمرو عمومی، برآن است تا براساس چارچوب های موجود در زمینه سیاست گذاری و توسعه ی فرهنگی، اصول و شاخص های سیاست گذاری فرهنگی را به منظور تحقق پایداری فرهنگی تبیین نماید. بر این اساس برنامه ریزی فرهنگی در نمونه هایی از کشورهای شمال و جنوب مورد بررسی قرار می گیرد. این نمونه ها طیفی از برنامه ها در سطوح کلان و خرد را در برمی گیرد. با جمع بندی شاخص های سیاست گذاری فرهنگی در نمونه های ارائه شده، و بررسی جایگاه برنامه ریزی فرهنگی در شهر تهران (برنامه جامع فرهنگی) در مقایسه با سایر نمونه ها، از خلال بررسی اهداف و سیاست گذاری های مورد توجه در این برنامه، شاخص های برنامه های فرهنگی در تهران تدوین شده است. بدین ترتیب مقاله حاضر، تحلیلی است و روش تحقیق، این نوشتار مبتنی بر تحلیل کیفی داده ها است. نتایج تحقیق نشان می دهد، شاخص های موثر بر سیاست گذاری فرهنگی با هدف دست یابی به توسعه پایدار فرهنگی موارد زیر را در برمی گیرد: دسترسی، مشارکت، توجه به حقوق فرهنگی ، تنوع فرهنگی ، توجه به میراث فرهنگی، نگهداشت خاطره، آموزش و تحصیل، خلاقیت، توجه به ایجاد مراکز و فعالیت های مدنی و هنری.